kimsenin bilmedikleri

bir de yuksek sesle soyleyemediklerin vardir, hickira haykira aglayamadiklarin... o gece ruyama geldi o adam... bak iste sen diyemiyorum, o adam diyorum oye yabanci artik bana. cok pisman, cok perisan, cok sefildi... resmen cokmustu, saclari dokulmus, avurtlari yuzunde cokuntu olmus, artik o adam degildi... garipti hali... cok psimandi, son bir sans istedi... sevindim, onun benden bir sans daha istemesine, ilginctir ki tum sefaletine ragmen koluma giripgitmeye hazirdi, onu kabul edecegim konusunda en ufak bir suphesi yoktu. daha ilginci bu duruma sevindim, resmen yuzum guldu, ama kabl etmedim, cok gec kalmisti, cok gec.sadece gulumsedim ve dusunmem gerektigini soyledim. simdi cok ilginctr, cunku bir taraftan cok asigim ve ilk defa gercekten asik oldum, illk defa beni delilercesine seven bir adamin askina asik oldum. Onu her jaliyle seviyor ve kabuk ediyorum. peki niye hala ruyama giriyor bu sefil. bir taraftan onu ailesi ve cocuguyla dusunuyorum, mutlu ve huzurlu, kolunda oglu, yaninda esi galiba ikinciye hamile sahnede mutlu bir aile tablosu var. ben izleyeneler arasinda onlara gulumsuyorum, en cok cocugun erkek olmasina seviniorum, umarim ikincisi de oglan olur diyorum. bir tek cocuklarinin isimlerini merak edyorum o kadar. Onlar sahneden mutlu huzurlu ayrilip evlerine gidiyorlar. onlar icin mutluyum, hepsi bu. icimde kotu hicbir his yok, sevgi de yok, siradan sevimli bir aile o kadar. Icimde tek bir hirs var, dunyayi degistirmek istiyorum, yer yerinden oynasin bunun sebebi de ben olayim. o kadar...