firtina

umarsiz, vahsi ve doyumsuz... benden kala kala bu mu kaldi? ne dunya
umrumda ne de karsimda duran adam. terketmek sadece bir temenni degil
dizginlenemeyen bir arzu. gecip gitmek kimseyi beklemeden kimseye
takilmadan kafaya hic bir seyi takmadan, dort nala nereye olursa. bir
tek ruzgarin yuzumdeki hizi degismesin oyle deli dolu kosayim ki
renkleri ve sekilleri degil ucup sonsuzlasan, sonsuzlukta kaybolan
cizgileri goreyim. herkesi ve herseyi arkada birakabileyim oyle ucup
oyle kopup gideyim. bencilligin dorugu mudur bu, kendi benligini bile
es gecip gitme istegi. ne ates ne toprak ne su; havayim bu sefer,
ruzgar, suyu firtina yapan, atesi once salgin bir yangin sonra kul toz
duman, topragi ve uzerindeki meseleri koklerinden sokturen, elle
tutumalayan goze gorulmeyen ama gectigi her yeri tarumar eden deli bir
ruzgar...