bitti

bitti
koca bir sene bitti
masa takvimimin sayflari bitti
duygularim bitti
evet bitti...
sahi duygular biter miydi?
sanmazdim, her sey biterdi de duygular bitmezdi.
olur mu oyle sey a canim?
o kadar guclu ve o kadar saglam, kokleri o kadar derinde iken...
ne mumkun?
evet kendini bilmezcesine kopardilar yapraklarini, hevesli/masum cocukcasina tasladilar meyvelerini, kasirgalar estirirmiscesine savurdular govdesini...
ama koku ta derinlerde coook derinlerdeydi.
nasil kururdu ki?
gunessiz ve sussuz, yapraksiz ve meyvesiz, ve hatta govdesiz dahi olsa yasamaz miydi kokler?
urkutucu evet
bu sevgimin buyuklugunu kesfettigimdeki urkuntuden cok daha sarsici.
icinizde dogan, koklayip uzerine titrediginiz, sevip buyuttugunuz, koruyup kolladiginiz, sizi her seyiyle saran o koca duygu, meger oyle sarsilmis, oyle hasar gormus ki, bu son darbede gocup gitmekte.
farkindaydim bir kere daha sarsinti yasarsa ayakta kalamaycaginin.
ama itiraf edeyim bir "nervous break down" bekliyordum, sogukkanli bir katil gibi "ve bitti" demeyi degil.
hangisi daha iyi hala avucumda, yuregimde kalsaydi da sinir krizlerinde sarsila sarsila agitlar mi yaksaydim, yoksa boyle bir olum sogukluguyla cekip gidisini hissiz ve ruhsuz seyretmek zorunda mi kalsaydim.
belli ki katiksiz bir budalim, ciplak ellerimle bu gulun dikenlerii kalbimin derinlerine gommek istemekteyim.
ilki bu destansi aska daha yarasir bir sondu, ama eger her sey bir yanilsama/iluzyondan ibaret ise yasadigin tum guzellikleri etrafa saca saca yola devam etmeli degil mi?
bu leyla ile mecnun'un intikami, daha gencken cok gencken onlarla alay etmistim. bir insan bir baska insani bu kadar sevmez ki derken cok kendimden cok emin, kendimi cok bilmistim.
buyuk konusmamali bu dunyada, hele baskalariyla alay hic etmemeli.
hayat o kadar cok surpriz hazirlar ki insana.
sogukkanli olgun bir hemsire gelir, hasta yataginda can cekisen ng.ne usulca gulumser ve bir daha ugramamak uzere odadan cikar...