mutlu olmak

ne kadar zor, ne kadar kolay?
hafif bir lodos gönderin bana marmara'dan ucup goturuversin butun uzuntulerimi, bir avuc ada manzarasi, isiltili bir deniz, aydinlik bir sema arasinda butun karanliklarin yerine gecsin, bir parca fistikli cikolata, daha ne ister insan?
peki yetmez mi degerli musiki dokunuslari ruhu dinlendirmeye ve canlandirmaya, bir dosttan bir sicak selam veya sadece bir gulumseme, neden yetmesin nlayis dolu bir baks, ve hissedebilmek ne kadar sana deger verenleri, guvenebildiklerini cevrende.
bir sokak kopeginin masum ve mahzun bakislari yetmez mi peki, bir kedinin telasli adimlari, bir cocugun sahil boyunca kosarcasina siralamasi adimlarini.
menekselerin kadifemsi yesili, sarisi ve morunun; topraktan basvermis lale soganlarinin verdigi mutluluga paha bicilir mi peki?
aksam gunseinin duvarin uzerindeki golge oyununa, mekinin sereflendirdigi mekanlari solumanin huzuruna, bunu gorebilen gozlerin varligina peki?
hangi saltanatla alinir bu zenginlikler?
mutlu olmak kolay midir zor mudur?
mutluluk bir haldir, kendini bilmenin istirabi ve bahsedilen nimetlerin zengiligi karsisinda mutevazi ve dingin bir sukur hali. mutlu edilmez insanlar, mutlu olurlar ancak bir guzel kiyafet gibi bu hali ustlerine giymeye niyet edip, caba gosterebilirlerse.
mutlulugun bir guzel paketlenip gumus tepsilerde onunuze sunulmasini beklemek yerine aslinda hemen oracikta yanibasinizda, hemen icinizde uzanip erisebileceginiz mesafede oldugunu bilmek, kesfedebilmek ne kadar da guzellestirir hayati.
oyleyse ozur dilerim tum isyanlarim ve cehaletimden oturu, elbette nefis buyuk ve yuksek idealleri dusunmek yerine miskin ve sevimsiz sikayet yumaklarini tercih edebilecek kadar zayif bir tasavurra sahiptir.
bu gokkubbe altinda birakiverdigim her sevimsiz soz ve sikayet, her bilincsiz hareket ve dusuncendem oturu ozur diler, kendimi duzeltmek uzere guc ve sebat temenni ederim.