yillarin portresi

kendimi bildim bile yuzum yabancidir bana, uzak gelir, hayal edemem hatta bir resim de gordugum ve dahi aynada karsima ciktigimda sasiririm.
dusunuyorum bunun sebebi yuzumu dusunuce, dusleyince aklima gelen,n bir bosluk olmasinda yatiyor. bosluk, bombos yepyeni bir tual, tertemiz bir sayfa. ve simdi yine cok cok sasirarak kendi "az once" cekilmis fotografima bakarken goruyorum ki bu bos sayfa uzerinde cok calismalar yapilmis, cok cizgiler atilmis, tual renklerle dolmaya baslamis.
evet degisiyordum. kendime karsi objektif veya durust olmami beklemeyin. kendimi hem de "her seye ragmen"(!) seviyorum ve bu yuz bu yillarin olgunlastiridigi ve renklendirdigi sayfaya hayran kaliyoru. kim ne derse desin guzel, derin ve cok anlamli. ne ilginc cunku guzellik konusunda kendime hic boyle comert olmamsitim, hatta bilakis acimasiz davrananlardim.
bu aksam o resimdeki yuz ve icindeki anlamlar derinden etkiledi beni. ve yine bunu sanki bir yabanciya bakarak soylemekteyim. u insanin kendi sesine yabanci olmasi gibi bir sey. baskalarinin suratlarini o kadar cok gorursunuz ki sizi sasirtmazlar oysa kendi ifadeleriniz kesfedilmemis hazinelerdir...
oyleyse kendimizi daha iyi tanidigimiz niceguzel zamanlara...